Wszelkie pytania odnośnie konsultacji bądź zabiegów udzielane są pod numerem telefonu + 48 505 960 813  oraz bezpośrednio w placówce:

CENTRUM MEDYCZNE PROMED
Rozrywka 24a, 31-419 Kraków

tel:+48 12 412 10 01.

Objawy przewlekłego zapalenia zatok

• ból twarzy – tkliwość w rzucie zatoki.
• niedrożność nosa.
• ból głowy – nasilający się przy pochylaniu do przodu.
• obecność wydzieliny na tylnej ścianie gardła.
• zaburzenia węchu.
• obecność ropnej wydzielany w jamach nosowych.
• w procesie ostrym: gorączka, złe samopoczucie, uczucie rozbicia.

Pierwsze kroki podejmowane podczas leczenia przewlekłego zapalenia zatok to zastosowanie antybiotykoterapii, którą określa lekarz laryngolog.

Kuracja powinna trwać nie krócej niż 3 tygodnie. Poza tym prowadzone jest leczenie objawowe zwalczające stan zapalny i obrzęk śluzówki zatok oraz usunięcie zalegającej w zatokach wydzieliny. Podaje się leki przeciwzapalne i przeciwgorączkowe (np. paracetamol, ibuprofen). Stosuje się także krople do nosa, aerozole, płukanki mające na celu rozrzedzenie wydzieliny.

Przewlekłe zapalenie zatok to choroba znacznie obniżająca komfort życia, a w szczególnych przypadkach może być niebezpieczna dla zdrowia. Jest to schorzenie trudne do leczenia i czasem wymaga interwencji chirurgicznej. Jeśli leczenie zachowawcze i terapia antybiotykami nie przynosi rezultatu wprowadza się leczenie chirurgiczne W takim przypadku zalecane jest zastosowanie minimalnie inwazyjnej metody leczenia – zwanej chirurgią endoskopową zatok (FESS). Taki zabieg jest minimalnie inwazyjny i nie pozostawia żadnych blizn na ciele człowieka.

Leczenie chirurgiczne poprzedza wykonanie badania tomografii komputerowej.

Endoskopowa operacja zatok to najnowocześniejsza metoda leczenia przewlekłych stanów zapalnych zatok przynosowych.

Dzięki zastosowaniu endoskopów optycznych i specjalnych narzędzi mikrochirurgicznych lekarz jest w stanie precyzyjnie usunąć wszystkie zmiany chorobowe blokujące ujścia zatok przynosowych, nie naruszając struktur anatomicznych. Jego zaletami są także znaczne ograniczenie bólu pooperacyjnego i krótki czas hospitalizacji chorego.

W dniu zabiegu:

• Po wyjściu ze szpitala można się napić i zjeść lekki posiłek.
• W czasie jazdy samochodem najlepiej przyjąć pozycję półleżącą.
• Po powrocie do domu należy położyć się do łóżka.
• W tym dniu nie wolno wykonywać żadnej pracy.
• Opatrunek pod nosem można zmieniać jeśli nasączy krwią.
• W razie bólu można zażyć środki przeciw bólowe np. Paracetamol lub Pyralginę.

Na drugi dzień: 

• Można usunąć opatrunek. Jeśli nos nadal sączy można go jeszcze utrzymać.
• Po usunięciu opatrunku należy zacząć zakraplać nos przepisanymi kroplami.
• Standardowo 3 razy dziennie po 5 kropli do każdej dziurki.
• Jeśli zalecone jest płukanie nosa również należy zacząć płukać (maksymalnie do 5 razy dziennie).
• Wydzielina z nosa może się wydobywać przez kilka dni po operacji. Jest to normalne.
• Nos po zabiegu będzie miał osłabioną drożność z powodu obrzęku.
• Przepisane krople pomagają go udrożnić. Jeśli pacjent ma przepisane inne leki należy je zacząć zażywać od rana.
• W tym dniu należy się uruchamiać. Można wykonywać podstawowe czynności i można wychodzić na zewnątrz.
• Nie wolno wykonywać ciężkiej fizycznej pracy, opalać się i uprawiać sportu.

Na trzeci dzień:

• Stosować przepisane leki. Wykonywać podstawowe czynności.
• Nie wykonywać ciężkiej fizycznej pracy, opalać się i uprawiać sportu.

Na czwarty dzień:

• Można zacząć funkcjonować intensywniej.
• Należy pamietać, że nadal nie wolno wykonywać ciężkiej fizycznej pracy, opalać się i uprawiać sportu.
• Jeśli ogólne samopoczucie na to pozwoli i jest taka konieczność można wrócić do pracy jeśli nie wymaga ona dużego wysiłku fizycznego.

Najczęstsze objawy skrzywienia przegrody nosa: 

• jednostronne lub obustronne zatkanie nosa;
• nawracającezapalenia zatok przynosowych;
• objawy zapalenia ucha środkowego,
• ból,
• oddychanie przez usta, szczególnie przez sen,
• charakterystyczna, „nosowa” mowa.
• upośledzenie słuchu.

Jakie mogą być przyczyny skrzywienia przegrody nosa?

Główną przyczyną skrzywienia przegrody nosowej jest deformacja wrodzona. Powstaje także na skutek złego ułożenia płodu w macicy, urazu podczas obracania się nienarodzonego jeszcze dziecka, a także urazów okołoporodowych. Skrzywienie przegrody nosa może nastąpić także w wyniku uszkodzenia mechanicznego porpzez upadek, uderzenie, przygniecenie.

O konieczności lub niekonieczności zabiegu w danym przypadku decyduje laryngolog. Większość lekarzy nie zaleca prostowania przegrody, zanim pacjent nie skończy 25 lat. Do tego czasu tkanki kształtują się i twardnieją, więc zabieg wykonany u nastolatka może pomóc tylko na krótką metę.

Prostowanie przegrody nosa (septoplastyka) jest zabiegiem operacyjnym wykonywanym w znieczuleniu ogólnym czyli w całkowitym uśpieniu. Zabieg może być przeprowadzony w ramach chirurgii jednego dnia, gdzie pobyt w szpitalu trwa kilka godzin (3-4). Klasyczna operacja polega na wykonaniu cięcia wewnątrz dziurki nosa, więc nie pozostawia blizn na zewnątrz ciała.

W trakcie operacji następuje usunięcie skrzywionych części przegrody nosa (chrzęstnej i kostnej) i po specjalnym opracowaniu, ponownym wszczepieniu już prostych fragmentów oraz ułożeniu przegrody symetrycznie w linii pośrodkowej. Inwazyjność operacji jest minimalna. Na koniec zostają założone specjalne szwy celem ustabilizowania przegrody i zatamowania krwawienia. Takie postępowanie powoduje, że w ponad 90% przypadków nie wymaga założenia tamponady do nosa, tylko opatrunek zewnętrzny, ponieważ tamponada jest bardzo nieprzyjemna dla chorego. W części przypadków operację przegrody nosa można wykonać  techniką endoskopową. Różnica polega na tym, że zamiast dostępu zewnętrznego, stosuje się dostęp wewnątrznosowy używając kamery (endoskopu) wprowadzanej do wnętrza nosa. Ta technika powoduje jeszcze mniejszą inwazyjność i precyzję przeprowadzanej operacji co skutkuje szybszym procesem gojenia i lepszymi wynikami leczenia.

Prawidłowe oddychanie przez nos w dużej mierze zależy od przegrody nosowej oraz wielkości małżowin nosa. W przypadku skrzywienia przegrody nosowej i/lub przerostu małżowin nosa może dojść do zaburzenia oddychania co powoduje takie następstwa jak:

• obniżenie jakości życia, 
• chrapanie i bezdechy senne,
• choroby zatok przynosowych,
• choroby migdałków,
• suchość gardła, 
• uczucie ciała obcego w gardle i nawykowe chrząkanie,
• przewlekłą chrypkę.

Po zdiagnozowaniu powyższych objawów należy zgłosić  sie do specjalisty laryngologa, to ten ocenia czy należy wdrożyć leczenie farmakologiczne czy niezbędne będzie leczenie chirurgiczne.

Prawidłowa drożność nosa szczególnie ważna jest w przypadku osób cierpiących na astmę oskrzelową. W sytuacji kiedy powietrze nie przepływa przez nos, przez co nie jest odpowiednio oczyszczone, taki chory zaczyna częściej oddychać ustami i wdycha zanieczyszczone alergenami powietrze (np. pyłkami drzew, kurzem itp.) bezpośrednio do oskrzeli i płuc wzmagając reakcję alergiczną.

Celem poprawy oddychania przez nos wykonuje się zabieg chirurgiczny prostowania przegrody nosa (septoplastyka) jak również zabieg zmniejszenia małżowin nosowych metodą
radiochirurgiczną (conchoplastyka RF). W przypadku zaburzenia tzw. zastawki nosa wykonuje się operację plastyczną nosa prowadzącą do zwiększenia kąta rozwarcia zastawki. Decyzję jaki rodzaj operacji będzie dla pacjenta najskuteczniejszy podejmuje lekarz w trakcie konsultacji i po wykonaniu kilku bezbolesnych badań.

Po zabiegach  udrożnienia nosa następuje diametralna poprawa jakości życia.

Przyczyn chrapania jest wiele. Do głównych należą natomiast:

• skrzywiona przegroda nosowa
• wydłużone podniebienie miękkie,
• powiększone migdałki, przerośnięty języczek
• inne nieprawidłowości w budowie dróg oddechowych,
• otyłość,
• nadciśnienie tętnicze,
• spożycie alkoholu.

Chrapanie może bowiem prowadzić do występowania bezdechów sennych, których konsekwencje dla zdrowia mogą być poważne.

Nieleczony bezdech senny może stać się przyczyną zawału serca.  Problem jest na tyle istotny, że medycyna wypracowała skuteczne metody jego diagnozowania i leczenia chrapania a także bezdechu.

Chrapanie nie jest chorobą, a objawem utrudnionego przepływu powietrza przez gardło. Niebezpieczeństwo pojawia się, gdy chrapanie staje się patologiczne i towarzyszy mu tzw. bezdech (obturacyjny bezdech podczas snu), czyli brak przepływu powietrza przez

Typowe objawy bezdechu sennego to:

• ciągłe zmęczenie,
• problemy z koncentracją i drażliwość,
• ospałość i złe samopoczucie.

We wszystkich przypadkach, gdzie nie ma oczywistej przyczyny chrapania, można sobie radzić samodzielnie. Czasem wystarczy schudnąć, aby szczuplejsza szyja nie uciskała dróg oddechowych. Nie należy też pić alkoholu przed snem. Powoduje on zwiotczenie mięśni gardzieli i języka oraz zakłóca pracę ośrodka oddechowego w mózgu. Lepiej nie stosować też leków nasennych, bo działają podobnie jak alkohol.

Tak samo jest z papierosami. Zalegająca w tchawicy i krtani palacza ślina także prowokuje chrapanie. Trzeba też starać się sypiać na boku lub na brzuchu (nie na wznak) i spać na płaskiej poduszce. Gdy głowa spoczywa na wyższej poduszce, chrapanie staje się donioślejsze. Należy również leczyć stany zapalne zatok oraz niegroźne z pozoru katary. W przypadku kobiet po menopauzie, oprócz tych zaleceń pomaga również hormonalna terapia zastępcza. Młode kobiety przed chrapaniem chroni progesteron, którzy działa pobudzająco na mięśnie gardła i nie pozwala im wiotczeć. Gdy chrapanie staje się uciążliwe dla osoby chrapiącej oraz partnera należy udać się do specjalisty, by dokładnie zdiagnozować źródło chrapania oraz poznać odpowiednią metodę leczenia.

Jedną z metod leczenia  chrapania jest wykonanie zabiegu chirurgicznego. Jednak, aby precyzyjnie zdiagnozować Pacjenta zalecane jest wykonanie badania endoskopii snu podczas, której

Pacjent zostaje wprowadzony w stan farmakologicznego uśpienia, co pomaga precyzyjnie zdiagnozować źródło chrapania i bezdechu sennego oraz w sposób bardzo dokładny zastosować odpowiednią technikę operacyjną.

Nowoczesne metody zapewniają bezpieczeństwo oraz precyzję, dlatego pacjent nie odczuwa dyskomfortu, a wyniki pozwalają ustalić, czy poszczególne objawy mają związek z zaburzeniami w zakresie górnych dróg oddechowych. Poprzez badanie pacjenta endoskopem, który wprowadzany jest przez nos, możemy precyzyjniej ocenić nieprawidłowości w budowie nosa, noso-gardła, zapadanie się tkanek gardła i ich wibrację podczas chrapania, nasady języka i krtani.

Kamera wbudowana w endoskopie pozwala lekarzowi dokładnie obserwować przebieg badania na monitorze.

Chirurgiczna metoda leczenia chrapania polega na udrożnieniu górnych dróg oddechowych. Główny problem dotyczy gardła, leczenie chirurgiczne pozwala na udrożnienie gardła środkowego. Aby zająć się udrożnianiem gardła środkowego, należy uprzednio zacząć od udrożniania nosa. Często konieczna jest uprzednia korekcja przegrody nosowej, zmniejszenie przerostu małżowin nosowych lub usunięcie polipów.

Dopiero po skutecznym udrożnieniu nosa można zająć się poszerzaniem cieśni gardła. W przypadku poszerzania cieśni gardła, konieczne mogą okazać się zabiegi takie jak przycięcie tylnego łuku podniebienia, usunięcie migdałków, przycięcie języczka. Następnie poszerzoną cieśń gardła usztywnia się, aby tkanki nie drgały podczas oddychania.

Chirurgiczne leczenie chrapania należy do jednej z najskuteczniejszych metod wyeliminowania go z życia codziennego.